Two Of Us

Through the mountains of fog

and the valleys of pain

we went, I thought 

sometimes, I became insane.

                                                     And now we are still standing 
                                                     together,after all those years
                                                  behind us, too short days of laughter
                                                   and  too long nights  made of tears.


We gave each other so much sadness...
But also heaven of stars.
You and I, sentenced to be together
two lost souls, two lonely hearts.

                                                           Two souls, who were searching
                                                             very long for the right way
                                                         with a future uncertain, with the past
                                                              just like a leaf blown away-


Lost somewhere between
unfriendly time and foreign space
I was trying all my life to find 
in your heart my home, my  place.

                                                           Trying to believe all my life long
                                                          the sun has to come after the rain...
                                                          Does loving you make any sense?
                                                                   Or it was all in vain... ?

It doesn't really matter,
who's leading, who's following...
Don't ask, just give me your hand, 
I see the storm again coming.

                                (by Milena Drpic-Granic Covic)

photo by Milena Covic , Austria

Sometimes

(9th March 2013.)


Sometimes I think I'm still young,

I think, I still have time

and life will always be like this

and this whole world is mine.

Sometimes it seems that life

is somehow like a lover -

you give him the first kiss

and one day the last. And over.

And the time, that went by,

changed you from inside

I try to be me, and believe

that time's still on my side.

And I still go on.

My laughter, my tears,

just like pearls

around my neck...

This all world can be yours

but the time, that went by

my dear, you cannot turn back.

Vrijeme

Vrijeme prolazi. Sve brze i brze. Mozes osjetit kako se za njim podigne lagani vjetric kada te ocese u prolazu. Toliko brzo, da nemas vremena okrenuti se i pogledati nazad. Da budem iskrena, ni volje. Proslost, lijepe trenutke, kao i one kada si lezao na podu potpuno satrven, izgubljen slucaj. Jedino sto se broji je iskustvo. Mentalno iskustvo. I rane na dusi, tvojoj i tudoj. Kroz to vrijeme sto je proslo, naucio si hodati. Nekad i zatvorenih ociju, samo neka prode i ostavi sto manje traga. Manje ce boljeti.

Bas je zanimljivo da uvijek jadikujemo kako vrijeme brzo prolazi, a puno smo manje spremni baviti se sadrzajem tog vremena. Cinjenicu da ce i cijeli zivot tako jednom proci, najradije bi ugurali pod tepih. Jer onda se mozemo pravit da nista nismo znali. Mozemo si dozvolit uvijek ponovo zaprepastenje smrtnoscu covjeka. Ali ne ovog ili onog, nego bas svakog pojedinacno. Jer to je jos jedina pravda koja postoji na ovoj Zemlji.

Jedina pravda i jedino sto je preostalo od istine. Sve ostalo se izokrenulo, svi pojmovi susta suprotnost originalnoj ideji... 

Razmisljam o tome kako je zivot prekratakk, proleti za cas. Svaki je dan zapravo prekratak. Pokusavam u njega utrpati svasta nesto. Kucanstvo, djeca , muz, posao, nekakav hobi. I jos bi htjela samu sebe u tome svemu pronaci. Jebote, zivot bas prolazi u trazenju. Mi vjecno nesto trazimo. Pa shvatimo da to ipak nije to. Pa dalje. Put pod noge. Sve do kraja, do zalaska sunca.

Ima jedna stvar kojom bih se ozbiljno trebala pozabaviti. A i 6 milijardi 999 milijuna i 999 stotina tisuca ovakvih ko sto sam ja. Sto je za Boga miloga najvaznije u tom jednom danu, u tom jednom zivotu koji proleti poput treptaja ociju, da ne uspijemo skontat ni di smo ni kud smo?! 

Dragi Boze, oprosti sto spominjem Tvoje ime uzalud... Ne daj da ikada zaboravim tko sam i kamo cu se vratiti... Neka mi je to uvijek pred ocima, svake sekunde ovoga dana, ovoga zivota. Hvala Ti za toliko puno prilika koje si mi pruzio. Hvala Ti na tome sto me volis vise nego sto ja samu sebe volim.

/Autumn in austria, by Milena Covic

Krik duše

Skoro vječni duh čovjeka

lutalica svega vijeka

kroz sva svoja postojanja

između uzimanja i davanja...

A gdje, o, gdje je kraj?

Postoji pakao, kao i raj.

Sreća - samo pusta sanja,

vedrina u tamnici kajanja.

Ja volim dušom anđela

i plačem srcem djeteta,

a siječem mačem bezumlja

što nikad se ne umara.

I vrištim glasom sokola

što ne moze iz kaveza

da krila svoja raširi

da bude to što htio bi...

O Bože, Bože, reci mi

gdje ljubav je, i gdje mir

što jedini ga dajes ti...?

Ljudska svakodnevnica

Vrijeme nam ide

vrijeme nas mori

liježemo, ne sanjamo

bezbrižno u zori.

Pečat očaja neznanja

zapisan u svakoj bori

na dlanu, na licu

što život je stvori...

Busamo se u prsa,

 gdje  još uvijek želja gori

za božanskim, što vječito

 s nemoći se ljudskom bori.

                                                                  (1. März 2013.; Milena Covic)

#covjek #ljudi 

#svakodnevnica